Beste abonnee,
Iedere minuut die we besteden aan ‘de politiek’ is een minuut die we niet besteden aan ons Zelf. En toch: ik kan het soms niet laten. Sinds deze week hebben we in België een nieuwe regering: “De Wever-I”. Ik moet u zeggen: het was even een nieuw dieptepunt in de reeks ‘hoe ontgoocheld kun je zijn in mensen?’ Niet dat het u zou moeten storen, maar mij wel nog een beetje want ’this is personal’. Van 2007 tot 2010 heb ik namelijk nog gemiliteerd voor de N-VA, wat toen nog stond voor “Nieuw-Vlaamse Alliantie”, maar nu gerust als “Nieuwe-Verraders Alliantie” gezien mag worden. Ik liep drie dagen ‘peirdig’ rond, zoals ze dat zeggen in de Westvloanders.
De reden zal duidelijk zijn: Bart De Wever, de man die ooit voorstander was van een vrije en onafhankelijke Republiek Vlaanderen, en die mij inspireerde, heeft nu het roer overgenomen van exact die staat – België – die de Vlamingen al bijna 200 jaar uitzuigt. Sterker nog: in plaats van het hele zootje te laten crashen, en ondertussen Vlaanderen sterker te maken, gaat hij de Vlamingen nog een beetje meer uitwringen. De meerwaardebelasting op aandelen – belasting betalen op geld waar al eens belasting op betaald werd – is maar één zaak; voor 2025 wordt er ook nog een begrotingstekort van maar liefst 5 % verwacht. Het zou me niet verwonderen mocht er om en bij de 30 miljard extra geld gevonden moeten worden. Wie gaat dat betalen?
Zeer eenvoudig: de Vlamingen. Dus, Bart: hoe laag kun je vallen? Hoe hard kun je jezelf in je kont laten neuken door diegenen waar je vroeger tegen streed? Waarom ga je een verbond aan met het laagste schorriemorrie van België? En waarom zou je precies die staat willen redden die ons als volk onderdrukt? Een staat die het ondernemerschap vernietigt met torenhoge loonlasten die de creatie van extra werkgelegenheid onmogelijk maken. Schaf alle lasten op lonen af, en je zult zien hoe er meer werkgelegenheid zal zijn dan werknemers. En de kosten daarvan? Simpel: schrijf eeuwigdurende obligaties uit, en schaf ze na verloop van tijd af. Dat is wat de stichters van België hebben gedaan. Ben jij historicus? Je zou het niet zeggen.
Maar weet je: het kan me eigenlijk niet meer schelen. Ik ben al tien jaar geleden uit België vertrokken, omdat ik het niet meer kon aanzien: Vlamingen, een noest werkend volk, wordt geleid door een bende ‘nitwits’ die niet eens de macht snappen die verscholen ligt in art. 136 GW: België is geen federaal land, maar een unitair land, waarvan de identiteit zich teruggetrokken heeft in de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) te Brussel, de theoretische spil in dit hele kluwen. Organiseer de subnationaliteit en België is geschiedenis. Geen luis die mij in 2010 wilde volgen, en daarom was ik weg. Ga maar verder met je idiotie: als je de kern van het probleem niet aanpakt – identiteit – dan is er niks aan te doen.
Het enige wat ik tot gisterenavond niet begreep, is waarom je verraad bij mij nog zoveel emotie veroorzaakt. Waarom? Waarom? Waarom? En toen zag ik het: er zat nog een laatste restje van mij in jou. De idee van een vrije republiek, namelijk, was een projectie. En jij, als Groot Romeins Leider, wandelde voor mijn projectiescherm. Natuurlijk dat ik verliefd op je werd, lieve schat. Haha! Maar dat is nu gedaan: de pijn is binnengetrokken, en omgezet in wijsheid. Ik begrijp nu hoe mijn flamingant-idealisme ontstond in een niet-ideale situatie, in 2010: geen werk, geen geld, geen Zelf-liefde. Zoals jij nu. Want werkelijk: in één bed met Frank VDB? Je wordt ‘gesodomiseerd’ voor je er erg in hebt. Dat is misschien al zo.
Ik kan dus niet kwaad op je zijn, en enkel maar Liefde voelen voor een oude versie van mezelf. Dus bij deze: dat de Heilige Geest je mag verlichten, zodat ook jij op een dag al die zever mag achterlaten. Dan schuif je een rangetje hoger in deze Divina Commedia, al dan niet geholpen door een Beatrijs die je jouw projecties laat inzien. En dan, misschien, heel misschien, zien we elkaar opnieuw. Niet als Romeinse soldaten, maar als krijgers in het Leger van Liefde. Alle zegeningen Gods, en wat betreft jouw persoonlijke strijd: “Nil Volentibus Arduum”. Niets is onmogelijk voor zij die geloven. Maar dan wel in je Zelf, en niet in je trieste rolletje.
Je ex-medewerker,
Brecht Arnaert
