Beste abonnee,
De meeste staten, wereldwijd, zijn failliet. De enige reden dat ze vaak toch nog in de lucht blijven, is omdat ze vers gedrukt geld ontvangen van de centrale bank. Maar daar staat natuurlijk altijd wat tegenover: schulden moeten terugbetaald worden. Want betaal je schulden niet terug, dan gaat je kredietrating de dieperik in, en komt het failliet finaal toch. Om dat zo lang mogelijk uit te stellen, moet je dus de bevolking zo hard mogelijk uitpersen.
En waar ga je het geld halen? Bij de gewone man natuurlijk, die vrij weerloos is. In België, bijvoorbeeld, geldt dat de fiscus sinds 31 januari 2022 via het centrale bankregister (CAP) inzage heeft in al uw rekeningen, en dit in de meest directe zin van het woord. Voorheen moest de administratie namelijk nog eerst contact met u opnemen. Met een vraag om uitleg over hoe u aan bepaalde gelden was gekomen bijvoorbeeld. Pas wanneer de fiscus aan het CAP kon motiveren dat u nogal wazig antwoordde op een concreet gestelde vraag, kon de belastingdienst ook aan uw bankgegevens komen.
Maar zoals het steeds gaat met sluipende besluitvorming, werd ook die wet aangepast. Nu is die hele poespas niet meer nodig, en kan de fiscus uw bankgegevens op eenvoudige wijze oproepen. Zo is het ondertussen perfect mogelijk om een preselectie van bepaalde profielen te maken, waarop die als slachtoffers naar de fiscale slachtbank kunnen worden geleid. Bijvoorbeeld: maak een lijstje van bedrijven die 100.000 EUR spaargeld hebben. Van die bedrijven ben je zeker dat het geld er zit. Ga ze dan beschuldigen. En hup: de afpersing kan beginnen.
Het maakt namelijk niet uit of er veel substantie zit achter de beschuldigingen: het idee is dat je de beschuldigde partij op kosten jaagt door zich te moeten verdedigen voor het gerecht. Wie dus een beetje ondernemer is, begrijpt dat je maar beter snel een deal kunt maken. Stel dat hun aanklacht gaat over een bedrag van 100.000 EUR, en dat de kosten van je verdediging binnen het half jaar al oplopen tot 30.000 EUR (moeilijk is dat niet), dan is er geen tijd te verliezen. Dan koop je die rechtszaak af met een bedrag dat ergens ligt tussen hun geviseerde bedrag en wat het je nu al aan het kosten is.
Hoe langer je wacht, hoe meer het in je nadeel is, want er is niet eens een garantie dat het maken van gerechtskosten zal stoppen eens men aan het geviseerde bedrag is gekomen. Bij de fiscus is er namelijk geen enkele bekommernis over hoe lang een procedure loopt – net zoals in private bedrijven zijn er nu eenmaal targets die moeten worden gehaald. Dus: maak een lijst van fiscale targets, beschuldig ze, laat de gerechtskosten oplopen, en uw koffers lopen vol met de gelden die komen uit de afkoopdeals. Dat je daarmee letterlijk je economie opeet, zal die fiscus worst wezen: “Ik doe toch ook maar mijn job?”
Neen, dat doet u niet. U werkt mee aan een wederrechtelijk, maffioos systeem dat maar één doel heeft: het beroven en verpauperen van de bevolking. En ter ere van wie? Juist ja, de centrale bankiers, die hun leningen terug willen betaald zien, met geld dat ze nota bene uit het niets gecreëerd hebben.
Dus blijf ik het herhalen, tot het ooit eens doordringt in het vakkundig gemanipuleerd bewustzijn van eenieder: Pecunia Centralis Delenda Est .
Brecht Arnaert